Brutalna prawda: nie można nauczyć się surrealizmu, surrealizm trzeba mieć we krwi, jak zatrute geny po dziadku wariacie. przeczytaj recenzję

Flanagan nie tylko kopiuje ikoniczną scenerię, ale i trawestuje słynne sceny. Bez względu na to, czy kieruje nim pycha czy naiwność, wystawia się w ten sposób na bezpośrednie porównania z Kubrickiem - i ta konfrontacja po prostu nie może być dla niego korzystna. przeczytaj recenzję

Minghella wzorowo posługuje się dynamiczną i połyskliwą estetyką, którą w innej, dawno minionej epoce nazywano "estetyką MTV". przeczytaj recenzję

Spencer posiada plastyczną twarz i chętnie robi z niej użytek - na zmianę wyraża za jej pomocą fałszywą serdeczność, zimne wyrachowanie i niczym nieutemperowaną nienawiść - ale gra zbyt ostrożnie i dystyngowanie, żeby zadośćuczynić barwności swojej postaci. przeczytaj recenzję

Zbiór tyrad i refleksji spaja epizodyczna, niedbale nakreślona i okazjonalnie zabawna historyjka, na którą składają się romanse, zawodowe przepychanki i towarzyskie spotkania. przeczytaj recenzję

"Przepraszam, że przeszkadzam" jawi się jako dzieło punkowe z ducha, dalekie od perfekcji, ale rekompensujące to energią, będące niekontrolowaną eksplozją pomysłów. przeczytaj recenzję

"High Life" jest czymś w rodzaju egzystencjalnego studium, w którym od filozoficznych kwestii ważniejsze okazują się nagie emocje i fizyczny konkret. przeczytaj recenzję

To, jak zostaje nakreślona relacja tej dwójki, stanowi jeden z największych problemów filmu. Jenkins nawet błahym gestom bohaterów chce dodać powagi i ciężaru. przeczytaj recenzję

Pretekstowa i zarazem rozdęta fabuła zostaje tutaj ubrana w nachalną formę. Całość odznacza się efekciarstwem i patosem rodem z wystawnego hollywoodzkiego melodramatu. przeczytaj recenzję

"Płomienie" łączą w sobie surrealistyczną komedię romantyczną, społeczny dramat i thriller. przeczytaj recenzję