Pressboki

O ekipie

Francis Lawrence (reżyser) debiutował jako reżyser filmowy w 2005 r. wysmakowanym wizualnie thrillerem Constantine, w którego gwiazdorskiej obsadzie znaleźli się Keanu Reeves, Rachel Weisz, Shia LaBeouf i Djimon Hounsou.

Lawrence dorastał w Los Angeles. Już jako nastolatek pisał scenariusze, kręcił filmy kamerą 8-milimetrową oraz chodził na zajęcia z filmu w liceum, które pomogły mu później wybrać zawód filmowca. Jako student wydziału filmu Loyola Marymount University pracował nad własnymi projektami, a po ukończeniu studio zaczął reżyserować wideoklipy dla kolegi, który był właścicielem małego studia nagrań.

Lawrence kontynuował karierę reżysera wideoklipów i z czasem zaczął pracować z największymi gwiazdami, a także zdobył prawie wszystkie możliwe do zdobycia nagrody branżowe. Praca młodego reżysera nad wideoklipem do piosenki Justina Timberlake’a „Cry Me a River” przyniosła mu uznanie krytyków oraz została wyróżniona przez stowarzyszenie Music Video Production Association (MVPA). Lawrence otrzymał nagrodę w kategorii „Najlepszy Wideoklip Pop” oraz „Najlepszy Wideoklip z Męskim Wykonawcą”. Kilkakrotnie zdobywał MTV Video Music Awards, a w 2002 r. został uznany przez MVPA za Reżysera Roku. W tym samym roku otrzymał także Latynoską Grammy za wideoklip „Suerte” do piosenki popularnej południowoamerykańskiej divy pop, Shakiry.

Nazwiska artystów, z którymi Lawrence współpracował jako reżyser wideoklipów, stanowią swoiste „Kto jest kim” współczesnej muzyki. Można tu wymienić Britney Spears, Janet Jackson, Destiny’s Child, Aerosmith, Jennifer Lopez, Whitney Huston, Gwen Stefani, Jay-Z, Alanis Morissette, Black Eyed Peas i wielu innych. Jednym z bardziej ambitnych projektów był wideoklip do piosenki Willa Smitha „Black Suits Coming”, napisanej jako piosenka tytułowa do filmu Faceci w czerni 2. To doświadczenie nie tylko było dla niego interesującym wyzwaniem, ale też trampoliną, która posłużyła mu do płynnego przejścia od reżyserowania wideoklipów do filmów fabularnych.

Lawrence odcisnął także swoje piętno na świecie filmu reklamowego, tworząc naładowane muzyką i oszałamiające wizualnie spoty dla firmy odzieżowej Gap oraz dla Coca Coli.

Mark Protosevich (scenarzysta). Od dziesięciu lat jego życie związane jest z Jestem legendą. W 1996 r. Mark napisał kilka pierwszych wersji scenariusza filmu. Do jego najnowszych osiągnięć należy też scenariusz filmu Posejdon wyreżyserowanego przez Wolfganga Petersena, remake’u klasycznego filmu katastroficznego z 1972 r. pod tytułem Tragedia Posejdona. Główne role w Posejdonie zagrali Kurt Russell, Richard Dreyfuss oraz Josh Lucas.

Protosevich urodził się i wychował w Chicago. Od dzieciństwa pochłaniał komiksy, horrory i książki science-fiction oraz interesował się rock&rollem. Studiował na Columbia College Chicago, a po ukończeniu studiów dziekan wydziału filmowego zaproponował mu pozostanie na uczelni. Przez następne cztery lata Protosevich uczył wiedzy o filmie, jednocześnie pracując jako scenarzysta – wolny strzelec. W 1987 r. napisał scenariusz oraz wyreżyserował film Past Voices, który otrzymał nagrody Gold Hugo oraz Gold Plaque na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago.

Następnie Protosevich przeprowadził się do Los Angeles, gdzie rozpoczął pracę jako recenzent scenariuszy dla producenta Scotta Rudina oraz wytwórni Columbia Pictures, pracował też jako menedżer w dziale produkcji w Orion Pictures, dla producentki Dawn Steel oraz dla Metro-Goldwyn-Mayer. W 1996 r. sprzedał oryginalny scenariusz filmu Cela. Film, wyreżyserowany przez Tarsema Singha, w którym zagrali Jennifer Lopez, Vince Vaughn oraz Vincent D’Onofrio wszedł na ekrany w 2000 r. Scenariusz Protosevicha otrzymał nominację do nagrody im. Brama Stokera przyznawanej przez Stowarzyszenie Pisarzy Horrorów.

Od tego czasu Protosevich pracował z Richardem Zanuckiem, Joelem Schumacherem i Janem de Bontem oraz dla wytwórni Imagine Entertainment, Revolution Studios i Sean Daniel & Jim Jacks. Współpracował także ze swoim dawnym szefem Scottem Rudinem.

Protosevich niedawno ukończył pracę nad scenariuszem do filmu Thor, zamówionym przez Marvel Entertainment. Jego produkcja ma się rozpocząć jeszcze w tym roku.

Akiva Goldsman (scenarzysta/producent) w 2001 r. zdobył Oscara, Złoty Glob oraz nagrodę Amerykańskiej Gildii Scenarzystów (WGA) za scenariusz do wyreżyserowanego przez Rona Howarda filmu Piękny umysł. Obraz zdobył też Oscara dla najlepszego filmu.

Goldsman został też niedawno nominowany do nagrody BAFTA oraz ponownie do nagrody Gildii Scenarzystów za scenariusz do filmu Rona Howarda Człowiek ringu. Ma też na swoim koncie scenariusze do filmów Klient, Batman Forever, Czas zabijania, Totalna magia, Ja, robot, oraz Kod da Vinci.

Jego firma producencka Weed Road Pictures wyprodukowała Piekielną głębię, Starsky’ego i Hutcha, Constantine oraz Mr and Mrs Smith. Obecnie firma zaangażowana jest w produkcję filmu Hancock w reżyserii Petera Berga, który będzie trzecim filmem Goldsmana z Willem Smithem oraz Eddie Dickens and the Awful End, gdzie Goldsman znowu spotka się z reżyserem Jestem legendą Francisem Lawrence’em.

Goldsman urodził się w Brooklyn Heights w Nowym Jorku. Ukończył Wesleyan University oraz kurs kreatywnego pisania na Uniwersytecie Nowojorskim.

James Lassiter (producent) jest wspólnikiem Willa Smitha w firmie producenckiej Overbrook Entertainment, którą założyli w 1998 r. Pod szyldem Overbrook Entertainment Lassiter wyprodukował kasowy przebój 2006 r. W pogoni za szczęściem, bijącą rekordy popularności komedię romantyczną Hitch: Najlepszy doradca przeciętnego faceta oraz film ATL, w którym występuje popularny muzyk hiphopowy T.I.

Lassiter był też producentem filmu Zachować twarz, w którym wystąpiła Joan Chen. Był również producentem wykonawczym thrillera science-fiction Ja, robot oraz komedii Showtime z udziałem Roberta De Niro i Eddie’go Murphy’ego. Jego debiutem producenckim w filmie fabularnym był doceniony przez krytyków film biograficzny Ali. Lassiter pracował też jako producent wykonawczy serial produkcji CW All of Us, którego emisja została niedawno zakończona po czwartym sezonie.

Ponadto Lassiter był też producentem albumów z muzyką filmową do filmów Bardzo dziki zachód i Faceci w czerni, które zdobyły American Music Awards w kategorii „Ulubiona ścieżka dźwiękowa”.

Lassitera otrzymał również w 2001 r. nagrodę przyznawaną przez Outer Critics Circle Award za Jitney, off-broadwayowską realizację sztuki napisanej przez Augusta Wilsona.

Obecnie Lassiter zaangażowany jest w produkcję filmu Hancock w reżyserii Petera Berga, w którym zagrają Will Smith, Charlize Theron oraz Jason Bateman oraz Lakeview Terrace, w reżyserii Neila LaBute, w którym zobaczymy Samuela L. Jacksona, Kerry Washington oraz Patricka Wilsona.

DAVID HEYMAN (producent) wyprodukował do tej pory pięć części kasowej serii filmów o Harrym Potterze, będących adaptacjami przebojowych powieści J.K. Rowling. Obecnie pracuje jako producent nad szóstą częścią cyklu zatytułowaną Harry Potter i Książę Półkrwi.

Heyman jest też obecnie zaangażowany w produkcję filmu Yes Man w reżyserii Peytona Reeda, w którym wystąpi Jim Carrey, oraz Is There Anybody There? w reżyserii Johna Crowleya, w którym zobaczymy Michaela Caine’a. Heyman zaangażowany jest też jako producent w znajdujący się na etapie postprodukcji film The Boy in the Striped Pyjamas w reżyserii Marka Hermana, w którym grają Vera Farmiga oraz David Thewlis.

Heyman kształcił się w Anglii i Stanach Zjednoczonych. Zaczął karierę w filmie jako goniec na planie Ragtime Milosa Formana i Drogi do Indii Davida Leana. W 1986 r. przyjechał do Los Angeles, gdzie objął stanowisko szefa działu scenariuszy w wytwórni Warner Bros. Pracując na tym stanowisku, był zaangażowany w produkcję takich filmów jak Goryle we mgle oraz Chłopcy z ferajny. Pod koniec lat osiemdziesiątych przeniósł się do wytwórni United Artists, gdzie objął stanowisko wiceprezesa.

Heyman rozpoczął następnie pracę jako samodzielny producent. Ma na swoim koncie między innymi Miasto aniołów Ernesta Dickersona z Tupackiem Shakurem i Omarem Eppsem oraz kultowy niskobudżetowy film Rodzinna wyprawa w reżyserii Grega Mottoli z udziałem Lieva Schreibera, Parker Posey, Hope Davis, Stanley’a Tucciego oraz Campbella Scotta.

Po wieloletnim pobycie w Stanach Zjednoczonych Heyman powrócił do Anglii, gdzie w 1997 r. założył Heyday Films, pragnąc wykorzystać swoje unikalne kontakty w USA i Europie w produkcji międzynarodowych projektów kinowych i telewizyjnych.

W 2003 r. Heyman otrzymał nagrodę dla Producenta Roku na targach filmowych ShoWest, stając się tym samym pierwszym brytyjskim producentem wyróżnionym tą prestiżową nagrodą.

Neal Moritz (producent) jest jednym z najbardziej popularnych współczesnych producentów hollywoodzkich, który ma na swoim koncie wiele filmów kinowych i telewizyjnych. Mortitz jest założycielem firmy produkującej filmy kinowe i telewizyjne Original Film. Obecnie zaangażowany jest w pracę nad kilkoma filmami będącymi na etapie postprodukcji, w tym nad komedią romantyczną Made of Honor z udziałem Patricka Dempseya oraz Michelle Monaghan, thrillerem Vantage Point z Dennisem Quaidem, Williamem Hurtem, Matthew Foxem i Forestem Whitakerem oraz remake’iem klasycznego horroru Bal maturalny. Premiera wszystkich tych filmów zaplanowana jest na 2008 rok. Moritz będzie też zaangażowany w kręcenie kolejnej części cyklu Szybcy i wściekli, do której zdjęcia mają się rozpocząć w lutym 2008 r.

Niedawnym sukcesem Moritza jest wyprodukowanie przeboju minionego lata, filmu Evan Wszechmogący, w którym wystąpili Steve Carell i Morgan Freeman. Moritz wyprodukował także Click: I robisz, co chcesz z Adamem Sandlerem, Gang z boiska z Dwaynem Johnsonem („The Rock”) oraz Szybcy i wściekli: Tokio Drift. Moritz jest też producentem wykonawczym wielokrotnie nagradzanego serialu sensacyjnego Skazany na śmierć.

W 1997 r. Moritz założył firmę Original Film, której pierwszym sukcesem było samodzielne sfinansowanie w 1999 r. produkcji Szkoły uwodzenia, osadzonej w środowisku współczesnych nastolatków adaptacji klasycznych Niebezpiecznych związków. W filmie zagrali Reese Witherspoon, Sarah Michelle Gellar oraz Ryan Phillippe. Nakręcony w 1999 r. film zarobił ponad 75 milionów dolarów i przez wielu widzów, którzy byli nastolatkami w późnych latach dziewięćdziesiątych, uznawany jest za kultowy.

Moritz wyprodukował następnie film Sekta, który był jednym z pięciu filmów, przy których współpracował jako producent z reżyserem Robem Cohenem. Innym owocem ich współpracy są przeboje kina rozrywkowego Szybcy i wściekli oraz xXx (w obu filmach główną rolę zagrał Vin Diesel) oraz Niewidzialny z Jamiem Foxxem, Jessicą Biel i Joshem Lucasem; a także wyprodukowany przez HBO film Ludzie rozrywki, który zdobył 11 nominacji do nagród Emmy.

Moritz ma do tej pory na swoim koncie ponad 35 filmów, w tym takie przeboje jak popularna komedia romantyczna Dziewczyna z Alabamy z udziałem Reese Witherspoon, Josha Lucasa oraz Patricka Dempsey’a, kolejne części Szybkich i wściekłych, thriller Wyścig z czasem z Denzelem Washingtonem, film motocyklowy Torque: Jazda na krawędzi, w którym główną rolę zagrał Ice Cube, SWAT: Jednostka specjalna z udziałem Samuela L. Jacksona oraz Colina Farrella, Dom Glassów, komedia Jacka Blacka Twarda laska, komedia sensacyjna Diamentowa afera z Martinem Lawrence’em oraz Wulkan z Tommym Lee Jonesem.

Moritz wyprodukował także szereg kasowych filmów przeznaczonych dla nastolatków, w tym Koszmar minionego lata, który doczekał się ostatnio udanego sequela, Ulice strachu, komedię rozgrywającą się w college’u pod tytułem Luzacy, oraz film To nie jest komedia dla kretynów, parodiujący konwencje gatunku filmów dla nastolatków, które Moritz doskonale zna i do których powstania w pewnej mierze się przyczynił. Wcześniej pierwszym liczącym się filmem fabularnym, przy którym pracował, było Miasto aniołów, w którym wystąpili Omar Epps oraz nieżyjący już Tupac Shakur.

Moritz ukończył University of California w Los Angeles i posiada dyplom z ekonomii. Następnie ukończył podyplomowy program produkcji filmowej Peter Stark Motion Picture Producing Program na University of Southern California.

Michael Tadross (producent wykonawczy) pracował także jako producent wykonawczy przy komedii Hitch, w której zagrali Will Smith oraz Kevin James.

Na swoim koncie jako producent ma między innymi filmy Sekcja 8 z Johnem Travoltą oraz Samuelem L. Jacksonem; Rollerball z Chrisem Kleinem, LL Cool J oraz Jeanem Reno; Afera Thomasa Crowna z Pierce’em Brosnanem oraz Rene Russo, Jack Frost z Michaelem Keatonem, Adwokat diabła z Alem Pacino i Keanu Reevesem, Egzekutor z Arnoldem Schwarzeneggerem oraz Vanessą Williams, Szklana pułapka 3, która stała się najbardziej kasowym filmem 1995 roku i w której wystąpili Bruce Willis, Jeremy Irons oraz Samuel L. Jackson, Niemoralna propozycja z Robertem Redfordem i Demi Moore, Więzy przyjaźni z Brendanem Fraserem oraz Brenda Starr z Brooke Shields.

Do wcześniejszych filmów telewizyjnych Tadrossa zaliczyć należy wyprodukowany przez CBS film Kiedy będę kochana? ze Stephanie Powers, oraz Deadly Illusions z Billym Dee Williamsem.

Tadross pracował także na stanowisku wiceprezesa odpowiedzialnego za produkcję fabularną w Paramount Pictures w latach 1992-1994. Nadzorował wtedy między innymi produkcję Forresta Gumpa, Nagiej broni, Firmy, Stanu zagrożenia, serii Świat Wayne’a, Szachowego dzieciństwa, Gliniarza z Beverly Hills III, Stożkogłowych oraz Slivera.

Jako kierownik produkcji i pierwszy asystent reżysera ma na swoim koncie filmy Duch, Książę w Nowym Jorku, Czarny deszcz, Nieoczekiwana zamiana miejsc, Życzenie śmierci 3, Koktajl oraz Maskarada, a także wiele pilotów seriali telewizyjnych oraz seriali.

Tadross urodził się i wychował na nowojorskim Brooklynie. Uzyskał tytuł licencjata w Wagner College, a przed rozpoczęciem kariery w filmie jako asystent operatora oraz asystent montażysty zdobywał nagrody jako fotoreporter.

Erwin Stoff (producent wykonawczy) pracował jako producent oraz producent wykonawczy nad szeregiem wysokobudżetowych produkcji. Jest głównym partnerem w firmie producenckiej 3 Arts Entertainment. Pracował jako producent przy napisanym i wyreżyserowanym przez Richarda Linklatera filmie Przez ciemne zwierciadło; Zgadnij, kto z Bernie’em Makiem i Ashtonem Kutcherem oraz nad wyreżyserowanym przez Francisa Lawrence’a thrillerem Constantine. Obecnie zaangażowany jest w produkcję filmu The Night Watchman oraz remake’u klasycznego obrazu science-fiction Dzień, w którym stanęła ziemia. Oba filmy wejdą na ekrany w 2008 roku.

Stoff był też producentem wykonawczym Domu nad jeziorem, Krótkiej piłki, Sezonu rezerwowych, Matriksa, Adwokata diabła, Piętna Minnesoty oraz Reakcji łańcuchowej. Pracował również jako producent wykonawczy komedii W krzywym zwierciadle: Strzelając śmiechem oraz bijącego rekordy popularności filmu Austin Powers: Szpieg, który nie umiera nigdy z Mikiem Myersem.

Stoff wyprodukował także film akcji Pokonaj najszybszego z Laurence’em Fishburne’em, Słodki listopad z Charlize Theron oraz Męża idealnego z Jennifer Aniston.

Jego kariera producencka rozpoczęła się, kiedy został producentem filmu Bill & Ted’s Bogus Journey, w którym zagrał od dawna z nim współpracujący aktor Keanu Reeves.

Dana Goldberg (producent wykonawczy) jest obecnie prezesem odpowiedzialnym za produkcję w Village Roadshow Pictures. Pracuje teraz jako producent wykonawczy kilku filmów będących w trakcie realizacji, w tym Get Smart ze Steve’em Carellem, Anne Hathaway oraz Alanem Arkinem i romansu Noce w Rodanthe z Richardem Gerem oraz Diane Lane.

Goldberg rozpoczęła pracę w Village Roadshow Pictures w 1998 r. i od tego czasu była odpowiedzialna za produkcję wielu popularnych filmów, takich jak Ocean’s Eleven oraz kolejnych części cyklu, trylogii Matrix, Dnia próby, Rzeki tajemnic, Miss Agent, Z ust do ust oraz Charliego i fabryki czekolady. Była także producentem wykonawczym dramatu sensacyjnego Odważna w reżyserii Neila Jordana, w którym główną rolę zagrała Jodie Foster, oraz nagrodzonego Oscarem filmu animowanego Happy Feet: Tupot małych stóp w reżyserii George’a Millera , do którego swoich głosów użyczyli Elijah Wood, Robin Williams, Brittany Murphy, Nicole Kidman oraz Hugh Jackman. Do innych projektów Goldberg należą Dom nad jeziorem z Keanu Reevesem oraz Sandrą Bullock, Diukowie Hazzardu z Johnnym Knoxville i Seannem Williamem Scottem oraz Złodziej życia z Angeliną Jolie.

Przed rozpoczęciem pracy w Village Roadshow Pictures Goldberg spędziła trzy lata pracując z Barrym Levinsonem oraz Paulą Weinstein w Baltimore/Spring Creek Pictures, gdzie była wiceprezesem odpowiedzialnym za produkcję. Swoją karierę w show businessie rozpoczęła jako asystentka w Hollywood Pictures.

Bruce Berman (producent wykonawczy) jest prezesem oraz dyrektorem zarządzającym Village Roadshow Pictures. We współpracy producenckiej z Warner Bros. firma ta wyprodukuje do końca 2007 r. 60 filmów fabularnych, których generalnym dystrybutorem na świecie będzie Warner Bros. Pictures, a w wybranych regionach Village Roadshow Pictures.

Tytuły, w których tworzeniu Berman uczestniczy jako producent wykonawczy, to między innymi Totalna magia z Sandrą Bullock oraz Nicole Kidman, Depresja gangstera z Robertem De Niro oraz Billym Crystalem, Matrix z Keanu Reevesem oraz Laurence’em Fishburne’em, Złoto pustyni z George’em Clooneyem, Kosmiczni kowboje w reżyserii Clinta Eastwooda, który zagrał też w filmie główną rolę, oraz Miss Agent z Sandrą Bullock i Benjaminem Brattem.

W ramach wytwórni Village Roadshow Pictures Berman pracował też jako producent wykonawczy nad szeregiem kasowych przebojów takich jak Dzień próby, za rolę w którym Denzel Washington zdobył Oscara, Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra z Georgem Clooney’em, Bradem Pittem oraz Julią Roberts oraz jego sequele: Ocean’s Twelve: Dogrywka i przebój minionego lata Ocean’s Thirteen, komedia romantyczna Dwa tygodnie na miłość z Sandrą Bullock i Hugh Grantem, Rzeka tajemnic z Seanem Pennem i Timem Robbinsem, którzy stworzyli w filmie oscarowe kreacje, druga i trzecia część trylogii Matrix, czyli Matrix: Reaktywacja oraz Matrix: Rewolucje, Charlie i fabryka czekolady Tima Burtona z Johnnym Deppem oraz nagrodzony Oscarem film animowany Happy Feet: Tupot małych stóp, a także ostatnio Odważna Neila Jordana z Jodie Foster.

Do obecnie realizowanych projektów Village Roadshow należą komedia Get Smart ze Stevem Carellem oraz film akcji Speed Racer według scenariusza oraz w reżyserii braci Wachowskich.

Berman rozpoczął karierę w branży filmowej, kiedy podczas studiów prawniczych w Georgetown Law School w Waszyngtonie zaczął pracę u Jacka Valentiego w MPAA. Po ukończeniu studiów w 1978 r. dostał pracę w Casablanca Films. Przeniósł się następnie do Universalu, gdzie awansował w 1982 r. na stanowisko wiceprezesa odpowiedzialnego za produkcję.

W 1984 r. Berman przeniósł się do Warner Bros., gdzie ponownie objął stanowisko wiceprezesa odpowiedzialnego za produkcję, a cztery lata później awansował na stanowisko pierwszego wiceprezesa. We wrześniu 1989 r. został mianowany prezesem ds. produkcji filmowej, a w 1991 prezesem ds. światowej produkcji filmowej. Stanowisko to zajmował do maja 1996 r. Pod jego kierownictwem wytwórnia Warner Bros. Pictures wyprodukowała oraz rozpowszechniła następujące filmy: Uznany za niewinnego, Chłopaki z ferajny, Robin Hood książę złodziei, nagrodzony Oscarem Wożąc panią Daisy, Batman Forever, Liberator, Malcolm X, Bodyguard, JFK, Ścigany, Dave, W sieci, Raport Pelikana, Epidemia, Klient, Czas zabijania oraz Twister.

W maju 1996 r. Berman założył Plan B Entertainment, niezależne studio filmowe powiązane z Warner Bros. Pictures. W lutym 1998 r. został prezesem rady nadzorczej oraz dyrektorem zarządzającym Village Roadshow Pictures.

Andrew Lesnie (reżyser obrazu) zdobył Oscara za zdjęcia do filmu Władca Pierścieni: Drużyna pierścienia. Za swoją pracę nad filmem był też nominowany do nagrody Amerykańskiego Stowarzyszenia Operatorów Filmowych (ASC), nagrody BAFTA oraz wielu innych wyróżnień, a także spotkał się z uznaniem krytyki. Otrzymał nagrodę BAFTA za film Władca Pierścieni: Powrót króla oraz nominację do nagrody BAFTA za Władcę Pierścieni: Dwie wieże. Był także reżyserem obrazu w filmie King Kong, który był już czwartym filmem, nad którym pracował razem z reżyserem Władcy Pierścieni Peterem Jacksonem. King Kong zapewnił Lesniemu następną nominację do nagrody ACS.

Lesnie otrzymał także w latach 1995 i 1996 prestiżową nagrodę Milli przyznawaną przez Australijskie Stowarzyszenie Operatorów Filmowych, stając się przez dwa lata z rzędu najlepszym australijskim operatorem. W 1997 r. dostał także nagrodę Australijskiego Instytutu Filmowego dla najlepszego operatora za film Marząc o Patsy Cline. W 1997 r. za ten sam film otrzymał nagrodę ACS Gold Award. W 1996 r. wygrał trzecią z rzędu nagrodę ACS Golden Tripod Award, za film Babe – świnka z klasą (wcześniej otrzymał tę nagrodę w 1995 r. za film Temptation for a Monk oraz w 1994 r. za Spider and Rose).

Pracował jako operator także między innymi przy filmach Babe – świnka w mieście, Brat ukochanego, Skradzione serca, Niemoralni, Chłopcy z Islandii. Ma również na swoim koncie zdjęcia do filmów telewizyjnych, filmów dokumentalnych oraz setek reklam i wideoklipów.

Jego następnym projektem jest film The Lovely Bones, w reżyserii Petera Jacksona, będący adaptacją nagradzanej powieści Alice Sebold. Premiera planowana jest na 2008 rok.

Naomi Shohan (Scenograf) otrzymała nominacje do nagrody BAFTA oraz nagrody Art Directors Guild Award za scenografię do oscarowego filmu American Beauty w reżyserii Sama Mendesa z Kevinem Spaceyem oraz Annette Bening.

Ostatnio Shohan pracowała nad komedią romantyczną Gary’ego Davida Goldberga Facet z ogłoszenia, w której wystąpili Diane Lane i John Cusack. Wcześniej stworzyła wizję nigeryjskiej dżungli na potrzeby dramatu wojennego Łzy słońca w reżyserii Antoine’a Fuqua z Brucem Willisem w roli głównej. To efekty jej pracy na planie mrocznego filmu sensacyjnego Dzień próby, również w reżyserii Fuquy, sprawiły, że Francis Lawrence powierzył jej scenografię do Constantine.

Shohan pracowała jako scenograf przy takich filmach jak Słodki listopad, Piętno Minnesoty, thrillery Jak wykończyć panią T, oraz Zabójczy układ w reżyserii Antoine’a Fuqua, Udając Boga, Brzemię białego człowieka oraz Kolory miłości.

Jej następnym projektem jest film The Lovely Bones, w reżyserii Petera Jacksona, będący adaptacją nagradzanej powieści Alice Sebold. Premiera planowana jest na 2008 rok.

Wayne Wahrman (montażysta) pracował wcześniej z reżyserem Francisem Lawrencem nad thrillerem Constantine. Pracował też ze Stevenem Zaillianem przy wszystkich trzech filmach, które ten do tej pory wyreżyserował: Wszyscy ludzie króla, Adwokat i Szachowe dzieciństwo.

Wahrman odpowiadał także za montaż obu części Aniołków Charliego oraz U-571, dramatu wojennego, którego akcja rozgrywa się na łodzi podwodnej. Zmontował także filmy Wehikuł czasu, Mały Indianin, Dwa dni z życia doliny oraz Ostatni Mohikanin.

Wahrman wychował się w Richmond w stanie Virginia, ukończył studia filmowe na University of California w Los Angeles, gdzie za jeden ze swoich studenckich projektów otrzymał Jim Morrison Award dla najlepszego filmu.

Michael Kaplan (projektant kostiumów) otrzymał nagrodę BAFTA za kostiumy do futurystycznego dramatu Ridleya Scotta Łowca androidów. Jego projekty do filmu Flashdance w reżyserii Adriana Lyne’a stały się inspiracją dla mody całego pokolenia. Kaplan zaprojektował także niedawno kostiumy do Lucky you – pokerowy belf Curtisa Hansona oraz komediowego filmu akcji Mr and Mrs Smith w reżyserii Douga Limana, w którym zagrali Brad Pitt oraz Angelina Jolie; a także do filmu sensacyjnego Policjanci z Miami w reżyserii Michaela Manna, z udziałem Colina Farrella i Jamiego Foxxa.

Kaplan ponownie spotkał się z Ridleyem Scottem to na planie Naciągaczy. Pracował także dla Davida Finchera przy filmach Azyl, Fight Club, Gra oraz Siedem, dla Michaela Bay’a przy Pearl Harbor i Armageddonie oraz dla Jeremiaha Chechika nad kostiumami do filmu W krzywym zwierciadle: Witaj, Święty Mikołaju. Kaplan pracował także jako projektant kostiumów przy debiucie reżyserskim Edwarda Nortona zatytułowanym Zakazany owoc, przy Malice Harolda Beckera oraz Przeciw wszystkim Taylora Hackforda.

Kostiumy Kaplana zobaczymy też niedługo w niecierpliwie oczekiwanym przez kinomanów fabularnym Star Treku w reżyserii J.J. Abramsa, ukazującym wczesne dzieje załogi statku USS Enterprise , którego premiera zaplanowana jest na Boże Narodzenie 2008 r.

James Newton Howard (kompozytor) jest jednym z najbardziej popularnych i płodnych kompozytorów muzyki filmowej w Hollywood. Był sześciokrotnie nominowany do Oscara, jest autorem ponad 100 ścieżek dźwiękowych do filmów kinowych i telewizyjnych. Ostatnio nominowany był do Oscara za muzykę do filmu Osada M. Night Shyamalana. Howard jest autorem muzyki do wszystkich filmów reżysera, poczynając od debiutanckiego Szóstego zmysłu, przez Niezniszczalnego i Znaki aż do Kobiety w błękitnej wodzie.

Howard otrzymał także nominacje do Oscara za muzykę do filmów Mój chłopak się żeni, Ścigany oraz Książę przypływów. Był też nominowany za najlepszą piosenkę za utwory „Look What Love Has Done” z filmu Junior oraz za „For the First Time” ze Szczęśliwego dnia. Za obie te piosenki był również nominowany do Złotego Globu. Trzecią nominację do Złotego Globu otrzymał za muzykę do stylowego remake’u King Konga w reżyserii Petera Jacksona.

W ostatnim czasie Howard skomponował muzykę do uznanego przez krytykę dramatu Michael Clayton z George’em Clooneyem. Skomponował także muzykę do szeregu filmów, których premiery odbędą się w najbliższym czasie, w tym do filmu Jaya Russella The Water Horse: Legend of the Deep, filmu Denzela Washingtona The Great Debaters, filmu Mike’a Nicholsa Charlie Wilson’s War, nowego filmu M. Night Shyamalana Zdarzenie oraz kolejnego filmu Christophera Nolana o Batmanie pod tytułem The Dark Knight.

Howard ma w swoim imponującym dorobku muzykę między innymi do takich filmów jak Krwawy diament, RV – szalone wakacje na kółkach, Kolor zbrodni, Batman: Początek, Tłumaczka, Zakładnik, Hidalgo – ocean ognia, Piotruś Pan, Ulubieńcy Ameryki, Uciekająca panna młoda, Romy i Michele na zjeździe absolwentów, Lęk pierwotny, Wyatt Earp, Dave, Upadek, Wielki kanion, moja dziewczyna, Pretty Woman oraz Pierwsza liga.

Howard jest też często nagradzany za swoją muzykę do filmów i seriali telewizyjnych. Otrzymał nagrodę Emmy za wybitny temat muzyczny do serial Gideon’s Crossing oraz był nominowany do Emmy w tej samej kategorii za Ostry dyżur.

O filmie

Nazywam się Robert Neville…

Will Smith, gwiazda filmów Ja, robot, Dzień niepodległości oraz Faceci w czerni, dobrze się czuje w produkcjach science-fiction i od dawna fascynował go świat ponadczasowej powieści Richarda Mathesona Jestem legendą. „To powieść łącząca różne gatunki: horror, science-fiction i powieść psychologiczną” – mówi aktor. – „Psychologiczny aspekt bycia ostatnim człowiekiem na ziemi zawsze mnie intrygował. Fizyczne, emocjonalne i duchowe wyzwania, którym musi stawić czoła Robert Neville, aby przetrwać, dają doskonałą możliwość opowiedzenia uniwersalnej historii o istocie człowieczeństwa”.

Reżyserem thrillera science-fiction na motywach powieści Mathesona jest Francis Lawrence. Reżyser dodaje: „Zafascynował mnie temat człowieka, który musi przeżyć w warunkach opuszczonego miasta. Chciałem pokazać to w moim filmie. Jestem legendą ma wymiar mityczny: to historia o człowieku, który musi walczyć z całym światem. Uniwersalność tej historii sprawia, że działa ona na wyobraźnię odbiorcy dzisiaj tak samo jak pół wieku temu, kiedy powstała powieść”.

Powieść Mathesona jest złożona i prowokacyjna. Powstała w 1954 r. i dziś uznawana jest przez znawców za prekursora współczesnego gatunku horror-science, łączącego elementy horroru i science-fiction. Powieść Jestem legendą wywarła wpływ na pokolenia późniejszych pisarzy i doczekała się niezliczonych imitacji, a także dwóch adaptacji filmowych. Powieść „Jestem legendą” stała się kanwą nakręconego w 1964 r. filmu Ostatni człowiek na ziemi z Vincentem Price’em oraz nakręconego w 1971 r. filmu Człowiek Omega z Charltonem Hestonem.

Scenarzysta i producent filmu Akiva Goldsman, laureat Oscara za scenariusz do filmu Piękny umysł, przyznaje się do trwającej całe życie fascynacji twórczością Mathesona. Goldsman był zachwycony, że przypadło mu w udziale opracowanie adaptacji książki. „Richard Matheson jest prawie bogiem dla fanów science-fiction. W poważnym nurcie science-fiction istnieje tradycja pogłębionej analizy psychologicznej bohaterów, której celem jest zmierzenie się z uniwersalnymi tematami. Science-fiction używane jest tu w sposób alegoryczny. Nasz film nawiązuje do tej tradycji”.

Goldsman pracował nad Jestem legendą, opierając się na pierwszym projekcie scenariusza autorstwa Marka Protosevicha, który należał do najbardziej pożądanych projektów ostatnich lat. Protosevich mówi: „Ten projekt przez ponad dziesięć lat stanowił moją pasję. Nie posiadałem się z radości, że wreszcie uda się doprowadzić do powstania filmu – zwłaszcza, że udało się zebrać tak utalentowaną obsadę i ekipę”.

Jestem legendą opowiada historię, której praktycznie jedynym bohaterem jest człowiek żyjący w całkowitej samotności. Twórcy filmu zdawali sobie sprawę, że sukces będzie zależał od znalezienia utalentowanego aktora, który zdoła udźwignąć tę rolę. Kiedy filmowcy dowiedzieli się, że Will Smith wyraził zainteresowanie udziałem w filmie, uznali, że to bardzo dobry znak. Smith, wraz z producentem Jamesem Lassiterem, który jest jego wspólnikiem w firmie producenckiej Overbrook Entertainment, od lat śledził prace nad projektem adaptacji Jestem legendą. Uważał, że rola Roberta Neville’a – głównego bohatera filmu, który praktycznie ani na chwilę nie znika z ekranu – będzie dla niego jednocześnie wyzwaniem i szansą.

Goldsman opowiada: „Jako scenarzysta, wierzę w to, że to słowa opisują i stwarzają bohaterów filmowych. Ale z drugiej strony, to czego nie da się ubrać w słowa także odgrywa ważną rolę. Will jest doskonałym aktorem. Udało mu się stworzyć wybitną rolę, w której często wyraża swoje myśli i uczucia tylko za pomocą wyrazu tworzy oraz zachowania”.

Smith musiał oprzeć się na niewerbalnych środkach aktorskich, aby przedstawić emocjonalny aspekt przemiany Neville’a. „Było to dla mnie trudne, bo wszystkie emocje powinny się wyrażać w zachowaniu” – mówi aktor. – „To wielkie wyzwanie, bo muszę komunikować się z widzem bez użycia słów. Musiałem stworzyć sposób komunikacji bez słów – dla mnie to sama esencja aktorstwa. Kiedy nie możesz używać słów, odkrywasz wiele nowych rzeczy o swoim bohaterze i o sobie samym. To fascynujące wyzwanie, zarówno w sensie artystycznym, jak i psychologicznym”.

Jestem legendą to debiut reżyserski Francisa Lawrence’a. Współpraca z Willem Smithem stała się dla niego gwarancją sukcesu, jeśli chodzi o emocjonalny potencjał filmu, który jest czymś więcej, niż kinem akcji. „Will ma niesamowite ciepło i charyzmę” – opowiada Lawrence. – „Jego gra dodaje postaci Neville’a nowy wymiar, sprawia, że widzowie wierzą mu w każdym momencie filmu. Widz współczuje mu, boi się o niego, śmieje się i płacze razem z nim. Wszystkie te uczucia koegzystują harmonijnie. A co najważniejsze dla naszego filmu, Will jest w stanie pokazać wszystko przez co przechodzi, zarówno od strony fizycznej, jak i emocjonalnej, często bez żadnego dialogu”.

Być może największym komplementem dla Smitha jest opinia człowieka, który stworzył postać Roberta Neville’a. „Myślę, że Will Smith jest doskonałym kandydatem do roli Roberta Neville’a” – mówi Richard Matheson. – „Widziałem prawie wszystkie jego filmy i uważam, że zawsze jest całkowicie przekonujący, jakąkolwiek gra rolę. W tej historii jego bohater odgrywa kluczową rolę, tak więc to Will ma kluczową rolę”.

Ocalałem i żyję w Nowym Jorku. Mam zapasy jedzenia i bezpieczne schronienie. Potrafię zapewnić ochronę.

Jądrem Jestem legendą jest walka samotnego człowieka o przetrwanie. Neville’owi zagrażają Zarażeni – zmutowane ofiary wirusa, które zamieniły się w krwiożercze potwory zabijające bez żadnego powodu. Jego położenie jest jeszcze cięższe, bo Neville uświadamia sobie, że ludzkość sama sprowadziła na siebie zagładę. Przyczyną pandemii, która położyła kres cywilizacji, było odkrycie, które z początku wydawało się przełomem w medycynie. Naukowcom udało się stworzyć retrowirusa, który zwalcza jedną z najgroźniejszych chorób w historii ludzkości, raka. Jednak początkowe sukcesy w stosowaniu retrowirusa szybko pociągają za sobą katastrofalne skutki.

Neville jest wirusologiem pracującym dla wojska w laboratorium na Manhattanie. Zostaje szefem zespołu, którego celem jest znalezienie szczepionki, która położy kres rozprzestrzeniającej się pandemii. Jednak pomimo jego wysiłków, wirus zaczyna się rozprzestrzeniać drogą lotniczą i Nowy Jork zostaje objęty kwarantanną. Niezarażeni mieszkańcy zostają ewakuowani z miasta. W mieście wybucha panika. Neville jest świadkiem śmierci swojej żony Zoë (Salli Richardson) i córeczki Marley. W rolę Marley wciela się siedmioletnia Willow Smith, która w Jestem legendą debiutuje na ekranie u boku swojego ojca, Willa Smitha.

Los tych Zarażonych, którzy nie zostają zabici przez wirusa, jest być może jeszcze gorszy: wirus doprowadza do zmian w ich metabolizmie, przemieniając ich w potwory, które zamieszkują mroczne, ciągnące się kilometrami podziemne tunele i wychodzą na powierzchnię tylko po to, żeby nasycić swój głód.

Po tragedii działaniami Neville’a kieruje nie tylko instynkt przetrwania, ale też pragnienie znalezienia antidotum na śmiercionośny retrowirus. Ponieważ on sam jest z nieznanych powodów odporny na działanie wirusa, wie, że w swojej pracy nad antidotum może oprzeć się na dwóch atutach: może wykorzystać swoją własną krew, odporną na działanie wirusa, oraz swoje profesjonalne doświadczenie wirusologa. „Neville zdaje sobie sprawę, że Zarażeni są pod wpływem działania wirusa, który jest mutacją wirusa stworzonego w laboratorium” – mówi Smith. – „Teraz to od niego zależy, czy uda się opracować antidotum i uratować ludzkość, bo to Neville jest jedynym ocalałym człowiekiem. Neville walczy też z poczuciem winy, bo uważa, że wcześniej nie udało mu się zapobiec rozprzestrzenianiu się wirusa i że to on jest odpowiedzialny za pandemię”.

Doświadczenie zawodowe Neville’a jako wirusologa pracującego dla armii amerykańskiej pomaga mu przetrwać i opracować sposób życia w opuszczonym mieście. Działa w sposób bardzo zorganizowany, dba o swoją sprawność fizyczną i codziennie starannie ustawia czujnik alarmowy, który zawiadamia o dokładnym momencie zachodu słońca. „Neville jest bardzo zdyscyplinowany” – podkreśla Lawrence. – „To dzięki temu udaje mu się zachować równowagę psychiczną w sytuacji, w której się znajduje. Jego sposób zachowania może się wydać ekscentryczny, ale gdyby Neville przestał przestrzegać codziennej rutyny, jego życie po prostu by się rozsypało”.

Jednym towarzyszem Neville’a jest jego pies, Sam. Razem starają się przetrwać i nie pozwolić Zarażonym na uzyskanie przewagi. W dzień Neville razem z Samem eksploruje miasto, zdobywając żywność i inne potrzebne przedmioty, pracuje w laboratorium oraz nadaje codzienne komunikaty radiowe w nadziei, że usłyszą go inni ocalali nowojorczycy. W nocy musi barykadować się w domu, który zamienił w prawdziwą twierdzę. Dzięki systemowi kamer może śledzić Zarażonych, którzy buszują po pustym mieście.

Neville stara się przetrwać, wypełniając czas obowiązkami i nawykami, ale doświadcza też ogromnej wolności. Może jeździć jak szaleniec po pustym mieście swoim sportowym shelby, grać w golfa i ćwiczyć idealne uderzenia, stojąc na skrzydle porzuconego myśliwca, zwozić do swojego zamienionego w twierdzę domu bezcenne dzieła sztuki i tworzyć imponujący katalog, pozwalający mu znaleźć drogę do pozostających w mieście niewyczerpanych zasobów jedzenia, paliwa i lekarstw. Neville ma poczucie, że panuje nad Nowym Jorkiem.

Opustoszały Nowy Jork jest prawie surrealistyczny: znane z tysięcy filmów kultowe miejsca, które były kiedyś ważnymi ośrodkami handlu, sztuki albo rozrywki stają się teraz dla Neville’a jego prywatnym placem zabaw, obszarem łowieckim i ogrodem.

„Bycie ostatnim człowiekiem w Nowym Jorku musi być mimo wszystko niezłą zabawą – chociaż jest to samotna zabawa” – mówi reżyser filmu. – „Pokazujemy miejsca, które są bardzo ważne dla współczesnego świata. Jednak po pandemii świat, jaki znamy, znika. Wszystko, co wydawało nam się ważne i pożądane, na co wydawaliśmy miliardy dolarów, po prostu leży i niszczeje. Jest to po prostu bezużyteczne”.

„Neville ma dostęp do absolutnie wszystkiego” – podsumowuje Smith. – „Ma dostęp do lekarstw, wie, gdzie można znaleźć zapasy konserw i benzynę. Miasto staje się jego domem. I myślę, że nie ma większej przyjemności, niż stanąć na samolocie z kijem golfowym w dłoni”.

Ale życie w opuszczonym Nowym Jorku to nie tylko gry i zabawy. Smith w filmie biega opuszczonymi ulicami, zwisa głową w dół z wysokości sześciu metrów, wyczynowo prowadzi Forda Mustanga, skacze po dachach rdzewiejących porzuconych samochodów i walczy z kaskaderami ubranymi w kombinezony do zapisu ruchu w technologii motion capture, którzy zostali komputerowo przemienieni w zmutowanych Zarażonych. To tylko mała próbka wyczynów Smitha na planie podczas kręcenia emocjonujących scen akcji.

Choreografią scen akcji zajął się weteran koordynacji scen kaskaderskich Vic Armstrong oraz prowadzony przez niego zespół kaskaderów. W ciągu swojej czterdziestoletniej kariery filmowej Armstrong pracował nad wieloma filmami akcji, w tym ostatnio nad takimi tytułami, jak: Mission Impossible III, Wojna światów i Śmierć nadejdzie jutro.

Ponieważ twórcy filmu wiedzieli, że Smith sprawdza się w rolach wymagających wysiłku fizycznego, zarówno wtedy, kiedy wysiłek fizyczny pozwala mu zbudować obraz bohatera, jak i wtedy, kiedy jest on niezbędny do scen akcji, byli zachwyceni, że aktor chce włączyć się w pracę nad scenami kaskaderskimi. Kilka miesięcy przed rozpoczęciem zdjęć Smith przeszedł na dietę oraz rozpoczął treningi, których celem było uzyskanie bardziej wysportowanej i szczuplejszej sylwetki. Pracował ze swoim stałym trenerem fitness, Darrellem Fosterem, który kilka lat wcześniej przygotował go do roli w filmie Ali, za którą był nominowany do Oscara. Tym razem Smith schudł prawie o 10 kilogramów, przestrzegając diety i programu treningów prawie tak rygorystycznego, jak ten, któremu poddaje się w filmie Neville. Foster wspomina: „Stawialiśmy przed nim duże wyzwania: trening wysokościowy w warunkach niedoboru tlenu, wysoka temperatura, zimno, wilgotność, niskokaloryczna dieta i wiele innych niesprzyjających warunków. Taki trening pomógł Willowi w zbudowaniu psychicznej strony jego roli, a nie tylko tej fizycznej”.

Na szczęście poprzedzający film trening z bronią, przeprowadzony przez konsultanta do spraw uzbrojenia Sama Glena, którego celem było nauczenie Willa obsługi jego specjalnie zmodyfikowanej strzelby, był dla aktora stosunkowo łatwy dzięki jego wcześniejszym doświadczeniom aktorskim.

Czy ktoś mnie słyszy? Ktokolwiek. Proszę! Nie jesteście sami…

Smith w większości scen występuje z jedynym towarzyszem Neville’a, psem o imieniu Sam, którego w filmie gra w większości scen Abbey, trzyletni owczarek niemiecki. Szef ekipy odpowiedzialnej za tresurę uczestniczących w produkcji zwierząt, Steve Berens, który pracował wcześniej nad takimi filmami jak Klik: I robisz, co chcesz oraz Maska, zrozumiał, że musi doprowadzić do tego, żeby jego podopieczny wyrażał swoim zachowaniem cały wachlarz emocji. Trener był przekonany, że Abbey ma wrodzony talent aktorski, a opracowany przez niego program treningowy miał pomóc psu w wyrazistym zagraniu roli.

„Wszystko sprowadza się do właściwego przygotowania zwierzęcia” – wyjaśnia Berens. – „Trenuje się codziennie po to, żeby kiedy nadejdzie dzień kręcenia danej sceny, zwierzę rozumiało, co się dzieje i chciało prawidłowo wykonać zadanie, żeby chciało uczestniczyć w tej grze. Wiemy, że to ciężka praca, ale staramy się zmienić ją w zabawę. Jeśli nam się to uda, dzięki miłości i pozytywnemu wzmocnieniu, zwierzę może naprawdę polubić pracę na planie. Liczy się stworzenie z psem poczucia braterstwa, bycia zespołem, i przeniesienie tej relacji na zwierzę i aktora. A Will naprawdę znakomicie radził sobie z Abbey. Udało im się stworzyć mocny związek”.

Zorganizowane życie Neville’a zmienia się radykalnie, kiedy jego radiowy apel zostaje w końcu wysłuchany przez dwoje innych ocalonych: kobietę o imieniu Anna, w której rolę wcieliła się Alice Braga (imię aktorki wymawia się „Alisi”) i chłopca o imieniu Ethan (w tej roli Charlie Tahan). Ta dwójka pojawia się nieoczekiwanie w momencie, kiedy Neville daje się schwytać w pułapkę zastawioną przez Zarażonych. „Myślę, że usłyszenie radiowego apelu Neville’a jest dla Anny momentem, kiedy rodzi się w niej nowa nadzieja, kiedy zaczyna wierzyć, że ktoś jeszcze ocalał” – tłumaczy brazylijska aktorka. – „Neville przeżył. I dlatego Anna postanawia go uratować. Nie dba o to, że wszędzie roi się od Zarażonych. Zaufanie do nieznajomego człowieka jest pierwszym krokiem na drodze do odnowienia nadziei. Muszą sobie zaufać i nawzajem dawać sobie siłę”.

Braga została wybrana do roli Anny po tym, jak zagrała w nominowanym do Oscara Mieście Boga. „Byliśmy zachwyceni jej grą w Mieście Boga” – wspomina Goldsman. – „Alice posiada naturalne piękno i wrodzoną łagodność i dobroć. To widać na pierwszy rzut oka. Ma wyczuwalny blask, rozsiewa wokół siebie poczucie szczęścia, co było dla nas ważne, bo postać Anny w filmie wyraża nadzieję. Anna daje Neville’owi szansę na nowy początek. Myślę, że Alice jest w tej roli bardzo autentyczna”.

Od miesięcy Neville desperacko starał się znaleźć innych ocalonych, ale w chwili, kiedy naprawdę spotyka pierwszą dwójkę ludzi po trzech latach, rodzi się w nim widoczny konflikt pomiędzy potrzebą kontaktu a strachem. „Na początku wcale nie jest pewny, czy są prawdziwi” – opowiada Smith. – „Poprzedniej nocy Neville miał straszną halucynację, więc teraz podejrzliwie traktuje to, co widzi. Znalezienie innych ludzi to jego największe marzenie, ale w momencie, kiedy dochodzi do kontaktu, chce się wycofać. Ten konflikt wewnętrzny Neville’a był dla mnie bardzo interesującym wyzwaniem z aktorskiego punktu widzenia”.

Braga przygotowywała się do roli Anny, czytając wspomnienia osób ocalałych z katastrof i tragedii – od Holocaustu do huraganu Katrina. – „Jak ludzie mogą dalej żyć po czymś takim?” – pyta aktorka. – „Im więcej czytałam, tym bardziej docierało do mnie, że chodzi tu o nadzieję. Moja bohaterka nadal ma w sobie wiarę i nadzieję, po wszystkim, przez co przeszła. Przygotowując się do roli Anny, dowiedziałam się też wiele o życiu”.

Neville’a od początku uderza głęboka wiara Anny, która kontrastuje z jego własnym gorzkim zwątpieniem. „Anna zawsze chce iść do przodu” – dodaje Braga. – „Chce przetrwać, wierzy, że warto mieć nadzieję, że nie wszystko jeszcze stracone. Jest to zwłaszcza widoczne w jej stosunku do Ethana, małego chłopca, którym się opiekuje. Bohater grany przez Willa jest silny i odważny, jest mu łatwiej przetrwać niż kobiecie i dziecku. Kiedy Anna spotyka Neville’a, ogląda jego dom i widzi, że on walczy o przetrwanie. Postanawia mu zaufać i uznaje, że razem mają szanse przetrwać w świecie, który oszalał”.

Ośmioletni Charlie Tahan był zachwycony, że może zagrać Ethana, chłopca przygarniętego przez Annę. „Ethan jest bardzo zamknięty w sobie, bo jego rodzina nie żyje i był świadkiem okropnych rzeczy” – opowiada Tahan. – „Miasto jest opuszczone, są w nim tylko potwory. Na początku Ethan nie ufa Neville’owi. Nie jest pewien, czy Neville nie jest złym człowiekiem albo jednym z Zarażonych. Neville zdaje sobie sprawę, że chłopiec mu nie ufa i dlatego stara się go rozśmieszać. Nawet kiedy nie byliśmy na planie, Will zawsze mnie rozśmieszał” – dodaje młody aktor. Dla Charliego Tahana praca ze Smithem i Bragą była „doświadczeniem życia”.

Spotkanie z Anną i Ethanem i wysłuchanie nieprawdopodobnej opowieści o tym, jak udało im się przeżyć, daje Neville’owi nową nadzieję. „To klasyczny konflikt między wiarą i nauką. Anna przedstawia sprawę z perspektywy judeo-chrześcijańskiej, ale zagadnienia duchowe są bardzo uniwersalne. Każdy, kto doświadcza straty ukochanych osób, zadaje takie same pytanie i przechodzi przez te same fazy wiary i utraty wiary, strachu i buntu przeciwko Bogu. A biorąc pod uwagę tragedię Neville’a i to, jak wygląda jego życie, łatwo możemy zrozumieć, że zadaje pytanie, jaki bóg pozwoliłby na takie cierpienie.

Będę czekał na South Street Seaport codziennie w południe, kiedy słońce jest w zenicie…

Przyczyną tragedii Neville’a jest stworzony przez człowieka wirus, który powstał w wyniku mutacji rewolucyjnego leku na raka, zamieniając go w przenoszący się w niepowstrzymany sposób śmiertelny mikroorganizm. Twórcy filmu musieli zapoznać się z obecnym stanem wiedzy naukowej dotyczącej wirusów i wirusologii. Ich badania rozpoczęły się od zajęć ze sławnymi wykładowcami specjalizującymi się w tej dyscyplinie, których kulminacją była wizyta w Centrum Kontroli Chorób (Center for Disease Control). Wizyta w Centrum dała Smithowi, Lawrence’owi i producentom unikalną okazję spotkania z naukowcami pracującymi w laboratoriach trzeciej klasy bezpieczeństwa biologicznego, w których bada się najbardziej niebezpieczne i śmiertelne substancje świata. To tam twórcy filmu zrozumieli, że scenariusz stworzenia retrowirusa, który wymyka się następnie spod kontroli, nie należy tylko do domeny science-fiction, ale jest bardziej realny, niż byśmy chcieli.

Goldsman opowiada: „Istnieje pogląd, że niektóre wirusy znajdują się na szczycie łańcucha pokarmowego. Człowiek nabiera pokory i zaczyna się bać, kiedy uświadamia sobie, jak żywotne i niebezpieczne mogą być niektóre zmutowane wirusy”.

Twórcy filmu skontaktowali się z najbardziej utytułowanymi amerykańskimi wirusologami, od mikrobiologów pracujących w laboratoriach zajmujących się substancjami niebezpiecznymi, do „łowców wirusów”, którzy jeżdżą do zapalnych punktów na mapie świata i zbierają tam dane, które być może pomogą ludzkości poradzić sobie z następną pandemią. „To było fascynujące” – wspomina Lawrence. – „Mogliśmy zobaczyć na własne oczy, jak zachowują się wirusolodzy i jak postrzegają oni świat wirusów”.

Kontakty ze światem nauki zostały wykorzystane przez twórców filmu w takich szczegółach, jak procedury bezpieczeństwa, których przestrzega Neville lub jak rozkład pomieszczeń w jego laboratorium, który odwzorowuje rozkład prawdziwego laboratorium w Centrum Kontroli Chorób. Zwłaszcza Smith docenił możliwość wykorzystania praktycznych informacji w pracy nad swoją postacią. „Uwielbiam przygotowywać się do roli” – podkreśla aktor. – „Trudno jest zagrać emocje takiego bohatera, jak Neville, jeśli się nie rozumie naukowej strony jego działań”.

Eksperci z Centrum Kontroli Chorób służyli też bezcenną pomocą, jeśli chodzi o scenariusz masowej ewakuacji ludności oraz kwarantanny i związane z nimi problemy etyczne. Dodatkowo twórcy filmu skorzystali z wiedzy i doradztwa władz Nowego Jorku oraz agend rządowych w przygotowaniach do najbardziej dramatycznych i wybuchowych sekwencji filmu, takich jak sceny paniki na ulicach miasta oraz sekwencje, w których Neville wędruje po niegdyś tętniącym życiem mieście kompletnie samotny.

Akcja filmu rozgrywa się w roku 2012. Opuszczony Nowy Jork jest cieniem metropolii, którą dziś znamy. Twórcy filmu chcieli uniknąć stereotypowego obrazu zrujnowanej przez katastrofę metropolii znanego z filmów science-fiction, więc stworzyli oryginalną scenerię opuszczonego miasta – budynków poddanych kwarantannie, rozszabrowanych sklepów, plakatów z obwieszczeniami władz i tysięcy samochodów porzuconych wprost na ulicach – w które powoli wkracza natura. Budynki oplatają gęste zarośla, wszędzie panoszą się chwasty. To reżyser filmu Francis Lawrence stworzył tę oniryczną i zarazem surową wizję Manhattanu, który stał się dosłownie miejską dżunglą, do której ponownie wkracza natura.

Scenografka Naomi Shohan, która wcześniej współpracowała z Lawrencem przy filmie Constantine, pomogła mu stworzyć obraz miasta jako postindustrialnego Edenu. „Wizualne pozostałości pandemii i paniki ludności są nadal widoczne na ulicach – to śmieci i przedmioty pozostałe po akcjach służb porządkowych i medycznych, porzucone w chaosie przez uciekającą ludność” – wyjaśnia Shohan. „Na pierwszy rzut oka nie da się tego odróżnić od zniszczeń wojennych. Jednak dystans w czasie, jaki dzieli akcję filmu od pandemii, pozwolił nam przeobrazić ten krajobraz i nasycić go poezją. Daje to interesujące tło dla tragedii Neville’a. Nowy Jork staje się miastem niszczejącej infrastruktury i coraz bardziej się panoszącej dzikiej przyrody”.

Wraz z zespołem scenografów Shohan przeprowadziła dokładne przygotowania do opracowania koncepcji scenografii, aby opracować symulację efektów wydarzeń, które miały miejsce zanim rozgrywa się akcja filmu. Jedną z konsekwencji pandemii byłoby niewątpliwie nagłe załamanie się dostaw wody i prądu. Scenografowie wzięli też pod uwagę szybkość wegetacji oraz prawdopodobne zachowanie zwierząt i owadów. „Pęknięcia w rurach wodnych spowodowałyby powstanie rozlewisk, zalanie całych ulic i budynków” – opisuje Shohan. – „Przerwanie przewodów elektrycznych i gazowych prowadziłoby do wybuchu pożarów, które powodowałyby dalsze zniszczenia, a natura śmiało wkraczałaby w świat opuszczony przez ludzi. I tak, ulice Nowego Jorku, zaśmiecone porzuconym sprzętem medycznym i wojskowym, zaczęłyby się zamieniać w romantyczne kaniony, podobne do widoków Dzikiego Zachodu przedstawianych przez dziewiętnastowiecznych pejzażystów amerykańskich. Staraliśmy się osiągnąć obraz ponadczasowy. Twardość i surowość miasta w konfrontacji z żywiołem przyrody zamienia się w zmysłowy krajobraz”.

Lawrence zgadza się z tą wizją i dodaje: „W pracy nad filmem chciałem zastosować podejście naturalistyczne. Chciałem kręcić plenery na ulicach Nowego Jorku, przy świetle dziennym i w prawdziwych, istniejących miejscach. Nowy Jork staje się ważnym elementem wpływającym na grę aktorów i na nasz dobór plenerów”.

Reżyser zaproponował wejście do ekipy nagrodzonemu Oscarem operatorowi Andrew Lesnie (trylogia Władca Pierścieni). Był pewien, że Lesniemu uda się przekazać prostotę i ładunek emocjonalny sytuacji Neville’a i całego jego świata. „Staraliśmy się skoncentrować na tym, żeby praca kamery pozwalała widzom odczuwać to, co odczuwa Neville, niezależnie od tego, czy jest to samotność, beztroska czy smutek. Andrew udało się sprawić, że kamera stała się wehikułem przenoszenia emocjonalnej tonacji każdej sceny” – podkreśla Lawrence.

Jednak rolą kamery było nie tylko pokazanie życia wewnętrznego bohatera, ale też emocjonujących sekwencji akcji i dramatycznych przygód Neville’a, do których przedstawienia w niektórych wypadkach wykorzystano także efekty komputerowe. Zdjęcia w plenerach Nowego Jorku były możliwe tylko o świcie, w weekendy, aby można było uniknąć tłumów przechodniów w najbardziej znanych punktach miasta. Mimo tego ekipa musiała być bardzo czujna, żeby w kadrze nie znaleźli się przypadkowo pierwsi poranni przechodnie. Często zdarzało się, że ‘ranne ptaszki’, widząc pracę ekipy, filmowały pracę na planie z telefonów komórkowych. Jedna z najbardziej widowiskowych sekwencji polegała na brawurowej jeździe Nevilla, który prowadzi stuningowanego Mustanga Shelby po ulicach pełnych porzuconych samochodów i wszelkiego rodzaju przeszkód. Sekwencja ta kręcona była „na raty” przez ponad miesiąc. Zdjęcia do niej odbywały się w weekendy w różnych punktach miasta.

Nakręcenie filmu, w którym większość sekwencji rozgrywa się w opustoszałym Nowym Jorku zamieszkałym przez tylko jedną osobę była ogromnym wyzwaniem logistycznym. Mimo problemów, jakich nastręczało przemienienie jednego z najgęściej zaludnionych miast świata w bezludną pustynię, twórcy filmu chcieli koniecznie wykorzystać prawdziwe plenery. „Tego miasta nie da się sfałszować” – twierdzi mieszkający w Nowym Jorku producent Michael Tadross. – „Ma unikalną atmosferę, jest rozpoznawalnym tłem. Mieliśmy szczęście, bo udało nam się filmować w miejscach, które do tej pory nie grały w filmach”.

Tadross i kierownik planu Paul Kramer współpracowali ściśle z instytucjami państwowymi na wszystkich szczeblach, a także z Biurem Filmu i Telewizji burmistrza Nowego Jorku Michaela Bloomberga. Dzięki temu ekipa uzyskała wstęp do wielu bardzo ruchliwych lub rozpoznawalnych miejsc. Zgoda władz miasta na zdjęcia w miejscach, które są wizytówką miasta, była decyzją bez precedensu. Dodatkowo miasto zgodziło się – na krótkie okresy poza godzinami szczytu – na zamknięcie głównych ulic na długości kilku przecznic w celu uzyskania wrażenia całkowitej pustki (oraz tego, że jedynym mieszkańcem miasta jest Robert Neville). Nawet najkrótsze ujęcie plenerowe wymagało dokładnego przygotowania pleneru oraz prac scenograficznych – takich jak dodanie porzuconych samochodów, niszczejących fasad budynków, sztucznych roślin przebijających się między pękającymi płytami chodnika i pokrywającej wszystko jak patyna warstwy kurzu i brudu.

„W tym filmie nigdy nie poprzestawaliśmy na minimum. Za każdym razem, kiedy kręciliśmy w plenerze, wymagało to wielkich przygotowań, bo trzeba było zbudować całą scenerię przedstawiającą świat po Apokalipsie. Nigdy nie mogliśmy wykorzystać pleneru niezmienionego. Świat stworzony na ekranie jest całkowicie niepodobny do wszystkiego, co Nowy Jork widział w swojej długiej historii. Dlatego każda scena plenerowa była wyzwaniem” – opowiada Kramer.

Lista lokalizacji nowojorskich w których odbywały się zdjęcia do Jestem legendą, doskonale oddaje różnorodność miasta. W filmie widzimy różniące się od siebie i eklektyczne dzielnice należące do trzech z pięciu gmin tworzących Nowy Jork. Widzimy okolice dworca kolejowego Grand Central Terminal, wieżowca Flatiron Building na obrzeżach Madison Square Park, Washington Square Park, młodzieżowe ulice TriBeKi, Meatpacking District, Columbus Circle i Chinatown.

Zdjęcia na luksusowej Piątej Alei prowadzone były na raty, zajęły kilka weekendów i okazały się być jednym z większych wyzwań podczas pracy nad filmem. Całkowite zatrzymanie całego ruchu pieszego i samochodowego na odcinku od Madison i Szóstej Alei aż do wysokości 57. i 49. Ulicy wymagało koordynacji setek asystentów planu oraz policjantów kierujących ruchem.

Dla Smitha, zamknięcie ruchu w tak ruchliwym miejscu było niewiarygodne. „Uświadomiłem sobie, że nigdy w życiu nie widziałem wyludnionego Nowego Jorku” – opowiada aktor. „To był potężny obraz. Kiedy zamknęliśmy ten kawałek Piątej Alei, zrozumiałem, że uczestniczę w bezprecedensowym wydarzeniu”.

Lawrence zgadza się i dorzuca: „Piąta Aleja to było przeżycie. Najbardziej niesamowita była całkowita cisza podczas zdjęć. Patrząc na monitor, często dawałem się pochłonąć dialogowi i widokowi Willa idącego pustą ulicą. A potem, kiedy krzyczałem „Cięcie!”, nagle z wszystkich stron rozlegały się oklaski tysięcy gapiów i przechodniów, którzy czekali w zamkniętych przecznicach. Nikt nie hałasował ani nie robił zdjęć kiedy kamery pracowały. To było niesamowite. Pracowaliśmy tam cały dzień i naprawdę byłem pod wrażeniem szacunku nowojorczyków dla naszej pracy. Docenialiśmy to”.

Cierpliwość nowojorczyków została nagrodzona kiedy, pewnego wyjątkowo zimnego i wietrznego dnia Smith zrobił prezent im i ekipie, spontanicznie i brawurowo śpiewając „Summertime”.

“…I wiedzcie, moi rodacy, Amerykanie, że jesteśmy teraz w stanie wojny. Walczymy o nasze przetrwanie. I dlatego z wielkim smutkiem, ale też w poczuciu odpowiedzialności podpisałem dziś zarządzenie wprowadzające kwarantannę Nowego Jorku. Niech Bóg ma nas w swojej opiece…”

-- Radiowe orędzie Prezydenta Stanów Zjednoczonych

Sceny paniki ogarniającej Nowy Jork stoją w ostrym kontraście do pustki opuszczonej metropolii trzy lata po pandemii. W scenach przedstawiających chaos ewakuacji i kwarantanny brały udział tysiące aktorów i statystów. Były one poprzedzone miesiącami zabiegania o potrzebne pozwolenia od dziesiątek agend rządowych. Podczas pracy nad nimi konieczne było ścisłe przestrzeganie wytycznych władz oraz dokładna koordynacja działań wykorzystywanych na planie wielu samolotów różnych typów. Dodatkową trudnością była lokalizacja głównego planu na platformie na rzece.

Większość scen paniki rozgrywa się na molo pod Mostem Brooklińskim. Lawrence’owi specjalnie zależało na tej lokalizacji, w której tle otwiera się zapierający dech w piersiach widok na panoramę wieżowców Nowego Jorku. Jednak aby wykorzystać to miejsce, ekipa musiała wybudować własne molo. Przy współpracy dziesiątek agend rządowych i organizacji, od działu lotnictwa Policji Nowojorskiej do Korpusu Inżynieryjnego Armii Amerykańskiej oraz Departamentu Ochrony Środowiska, ekipa zrealizowała swój plan, polegający na zakotwiczeniu przy brzegu barki w taki sposób, aby możliwe było połączenie jej trapem z lądem, dzięki czemu powstało zaimprowizowane molo.

Następnie ekipa oświetleniowa rozpoczęła trwające tydzień prace nad instalacją okablowania i oświetlenia na Moście Brooklyńskim, samej barce oraz sąsiednich ulicach. Tysiące reflektorów zostały wykorzystane do oświetlenia zwykle dosyć ciemnego odcinka ulicy pod drogą ekspresową Franklin D. Roosevelt Drive.

Na kilka dni przed rozpoczęciem zdjęć na plan zaczął przyjeżdżać sprzęt wojskowy. Jego zamówieniem i dostawą zajmował się Sam Glen, konsultant do spraw uzbrojenia i wojskowości, którego wiedza okazała się być niezastąpiona dla ekipy. Ścisła współpraca z wojskiem była niezbędna dla nakręcenia sekwencji paniki i ewakuacji.

Nakręcenie tej skomplikowanej sekwencji w plenerze w okolicach South Street Seaport zajęło ekipie ponad sześć nocy oraz wymagało koordynacji pracy i ruchu dziesiątków pojazdów oraz jednostek latających, w tym helikoptera Black Hawk należącego do Nowojorskiej Gwardii Narodowej, helikopterów H-65 Dolphin należących do Straży Wybrzeża, wojskowych samochodów terenowych Humvees oraz transporterów opancerzonych Stryker (nowego nabytku w arsenale armii amerykańskiej). Małe i duże jednostki pływające zapewnione przez wojsko oraz Straż Wybrzeża także wzięły udział w scenie, a również zapewniały bezpieczeństwo tysiącom aktorów, statystów oraz członków ekipy pracujących na barce i na nabrzeżu. Ponad 150 żołnierzy było obecnych na planie po obu stronach kamery. Zajmowali się oni kierowaniem pojazdami oraz obsługą sprzętu wykorzystywanego w filmie.

„Wszyscy wiedzieli, jak ważne jest użycie w tych scenach prawdziwych żołnierzy, ze względu na ich doświadczenie oraz na nastrój autentyzmu” – mówi Glen. – „Słynna nowojorska 69. Dywizja Piechoty, dzięki zgodzie Departamentu Obrony, wypożyczyła nam kilka drużyn, które nie pełniły służby w czasie zdjęć. Są to żołnierze szkoleni do zapobiegania konfliktom i utrzymywania pokoju w warunkach miejskich, co dodało realizmu naszemu filmowi”.

Mimo że Lawrence’owi zależało na skupieniu się na tradycyjnych technikach filmowych, w niektórych scenach niezbędne okazało się wykorzystanie efektów komputerowych. Były one przydatne zarówno do wykreowania wizji opuszczonego miasta, jak też postaci buszujących po nim Zarażonych. Zadanie stworzenia Zarażonych zostało powierzone nagrodzonemu Oscarem za trylogię Matrix specjaliście od efektów komputerowych Jankowi Sirrsowi. Zarażeni są drapieżnikami, ludźmi poddanymi przerażającej mutacji pod wpływem retrowirusa. Sirrs i jego zespół stworzyli Zarażonych, używając technologii cyfrowej oraz motion capture. Kaskaderzy grający Zarażonych nosili kombinezony wyposażone w czujniki, które przesyłały do komputerach obraz ich ruchów. Następnie obraz był przetwarzany przy użyciu efektów komputerowych oraz komputerowej charakteryzacji. Efektem było stworzenie na ekranie całkowicie bezwłosych istot o półprzezroczystej skórze, przez którą prześwitują warstwy mięśni. Przywódcą Zarażonych jest Samiec Alfa, grany przez Dasha Mihoka.

Kingsbridge Armory, dawny arsenał Straży Narodowej w dzielnicy Bronx, stał się tłem dla wielu scen z wykorzystaniem efektów komputerowych. Jednak najbardziej spektakularnym przykładem wykorzystania efektów komputerowych w filmie było cyfrowe dodanie na Times Square morza zieleni, które sprawia, że plac jest praktycznie nierozpoznawalny. Innym wnętrzem wykorzystywanym w filmie jest Marcy Avenue Armory, miejski arsenał usytuowany w dzielnicy Williamsburg na Brooklynie. W jego wnętrzach wybudowano scenografię czterech pokoi domu Neville’a, który w filmie jest specjalnie wzmocnioną czteropiętrową kamienicą z brązowego kamienia. Ujęcia przedstawiające fasadę domu powstały w okolicach Washington Square Park.

Kamienica Neville’a jest prawdziwą twierdzą, w której Neville, Anna i Ethan barykadują się przed Zarażonymi. Koncepcję scenograficzną domu Neville’a opracowała Naomi Shohan. Jej projekty zostały następnie zmodyfikowane przez specjalistę od efektów specjalnych Conrada Brinka, który opracował skomplikowany system podnośników hydraulicznych i ciśnieniowych działek parowych, dzięki którym dom mógł trząść się w chwilach eksplozji, które wstrząsały całą okolicą.

Jednak mimo wszystkich dramatycznych sceny akcji oraz innowacyjnych efektów komputerowych w Jestem legendą, Goldsman utrzymuje, że najbardziej interesującym i przykuwającym uwagę aspektem filmu jest wewnętrzna przemiana głównego bohatera. „Tak naprawdę jest to historia straty” – mówi. – „W filmie pokazujemy, co się dzieje, kiedy tracisz wszystko, co kochasz. Czujemy, że kiedy ktoś traci wszystko, świat zatrzymuje się w miejscu. Po to, aby to pokazać w sposób filmowy, stworzyliśmy taki zatrzymany w miejscu świat. Jest to też historia o powtórnych narodzinach, o możliwości uleczenia. Być może jest to film science-fiction, ale opowiadamy historię, z którą każdy może się zidentyfikować”.

Will Smith także podkreśla dualistyczną naturę filmu, który jest zarazem epickim thrillerem science-fiction i psychologicznym obrazem opowiadającym o podróży emocjonalnej bohatera. „Nasz film jest wielowarstwowy. Po prostu zrywasz kolejne warstwy” – tłumaczy aktor. – „To interesujące, bo kiedy docierasz do czwartej albo piątej warstwy, film staje się bardziej wieloznaczny i widzowie mogą interpretować go na swój sposób. Ten film może być ważnym doświadczeniem, rodzajem katharsis dla widowni. Naturalnie, chcemy, żeby był ekscytujący, ale liczymy też na to, że widzowie będą myśleć i zadawać pytania. Taki był nasz pomysł na ten film”.

O obsadzie

Will Smith (Neville) to wszechstronny artysta, którego kariera aktorska obejmuje udział w kasowych filmach i własny serial komediowy. Jako muzyk był wielokrotnie nagradzany platynowymi płytami. Pierwszą nominację do Oscara oraz do Złotego Globu zdobył za rolę legendarnego boksera Muhammada Ali w chwalonym przez krytykę filmie biograficznym Ali w reżyserii Michaela Manna. Smith ostatnio zagrał główną rolę oraz wyprodukował dobrze oceniany, oparty na faktach dramat W pogoni za szczęściem. Rola w tym filmie przyniosła mu drugą nominację do Oscara oraz czwartą nominację do Złotego Globu, a także nominację do nagrody SAG w kategorii „Najlepszy aktor”.

W 2005 r. Smith był główną gwiazdą oraz producentem komedii Hitch: Najlepszy doradca przeciętnego faceta, wyreżyserowanej przez Andy’ego Tennanta. Rok wcześniej zagrał główną rolą oraz był producentem wykonawczym filmu Ja, robot, na podstawie książki Isaaca Asimova, w reżyserii Alexa Proyasa. W tym samym roku udzielił swojego głosu Oskarowi, głównemu bohaterowi kasowego pełnometrażowego filmu animowanego Rybki z ferajny, w którym wystąpili także Renée Zellweger, Angelina Jolie oraz Robert De Niro.

W lipcu 2003 r. znowu spotkał się z Martinem Lawrence’em, tym razem na planie Bad Boys II, sequela do nakręconego w 1995 r. przeboju kinowego Bad Boys. Smith zagrał też wcześniej rok po roku w dwóch kasowych przebojach lata. W 1996 r. gromił przybyszy z kosmosu w epickim widowisku science-fiction Dzień niepodległości w reżyserii Rolanda Emmericha. Rok później wraz z Tommym Lee Jonesem wystąpił w komedii science-fiction Faceci w czerni wyreżyserowanej przez Barry’ego Sonnenfelda, do której nagrał także tytułową piosenkę, która zdobyła nagrodę Grammy. W 2002 r. Smith, Jones i Sonnenfeld spotkali się ponownie na planie sequelu zatytułowanego Faceci w czerni 2.

Kiedy Smith rozpoczął karierę aktorską w telewizji i filmie, miał już za sobą sukcesy jako muzyk (w tym nagrodę Grammy). Po pierwszych rolach w filmach Dokąd zawiedzie cię dzień i Made in America zwrócił na siebie uwagę krytyki główną rolą w obrazie Szósty stopień oddalenia, gdzie partnerował Stockard Channing i Donaldowi Sutherlandowi. W 1995 r. został wyróżniony tytułem „Aktora jutra” na targach filmowych ShoWest. Zagrał następnie główne role we Wrogu publicznym z Gene’em Hackmanem, w Bardzo dzikim zachodzie, do którego nagrał także piosenkę tytułową, oraz w filmie Roberta Redforda Nazywał się Bagger Vance.

Smith rozpoczął karierę muzyczną jeszcze w liceum. Kiedy ze swoim przyjacielem Jeffem Townesem utworzyli formację DJ Jazzy Jeff & the Fresh Prince, Smith jako raper nagle znalazł się na szczytach list przebojów. Razem zdobyli kilka platynowych i wielokrotnych platynowych płyt oraz wiele nagród, w tym dwie Grammy oraz trzy American Music Awards.

Sukcesy Smitha w branży muzycznej doprowadziły go do roli w popularnym sitcomie Bajer z Bel-Air. NBC wyprodukowało sześć sezonów serialu, który dał Smithowi dwie nominacje do Złotego Globu.

Smith kontynuował karierę muzyczną oraz w 1998 r. wydał solowy album, „Big Willie Style”, za który został nagrodzony nagrodą Grammy oraz czterema American Music Awards. W 1999 r. został nagrodzony w kategorii „Osobowość rozrywkowa roku” na gali NAACP Image Awards. Jego następna płyta, „Willennium”, zawierała przebój „Will2K” i osiągnęła status podwójnej platynowej płyty.

Smith posiada też firmę producencką Overbrook Entertainment, w której jego wspólnikami są James Lassiter oraz Ken Stovitz . Firma brała udział w produkcji filmów Ali, Ja, robot, Zachować twarz, Hitch, ATL oraz W pogoni za szczęściem. Ponadto pod szyldem firmy Overbrook Entertainment Smith i jego żona, Jada Pinkett Smith, wspólnie stworzyli i wyprodukowali popularny serial komediowy All of Us, którego emisja niedawno zakończyła się po czwartym sezonie. W najbliższej przyszłości Smith planuje pracę jako producent lub producent wykonawczy nad dramatem Seven Pounds, w którym zagra również rolę główną. Za kamerą stanie reżyser W pogoni za szczęściem Gabriele Muccino. Kolejne filmy Smitha jako producenta to Lakeview Terrace, w którym zagrają Samuel L. Jackson i Kerry Washington, oraz The Human Contract, który będzie debiutem reżyserskim Jady Pinkett Smith.

W przyszłości zobaczymy także Smitha na ekranach w filmie Hancock w reżyserii Petera Berga, gdzie partnerować mu będą Charlize Theron i Jason Bateman. Premiera filmu zaplanowana jest na lipiec 2008 r. Smith jest też jednym z jego producentów.

Alice Braga (Anna) zdobyła uznanie krytyki oraz międzynarodową sławę po znakomitej roli w Mieście Boga w reżyserii Fernando Meirellesa, nominowanym do Oscara i Złotego Globu. Urodzona w Brazylii Braga stała się jedną z najpopularniejszych aktorek w rodzinnym kraju, gdzie zagrała w Sólo Dios Sabe, którego premiera odbyła się na Festiwalu Filmowym Sundance; autorskiej komedii O Cheiro do Ralo oraz dramacie miłosnym Cidade Baixa.

Braga zwróciła też na siebie ostatnio uwagę filmowców hollywoodzkich udziałem w obrazie Podróż do kresu nocy według scenariusza i w reżyserii Erica Easona, gdzie partnerowali jej Brendan Fraser i Catalina Sandino Moreno.

Braga ma także przed sobą w najbliższej przyszłości udział w wielu interesujących projektach. W Crossing Over w reżyserii Wayne’a Kramera Braga zagra u boku Harrisona Forda i Seana Penna w historii o emigrantach, którzy walczą o uzyskanie amerykańskiego obywatelstwa. W 2008 r. zobaczymy ją w Redbelt Davida Mameta, gdzie zagra wraz z Chiwetelem Ejioforem, Timem Allenem oraz Emily Mortimer, a także w filmie Blindness, opartym na motywach powieści noblisty Jose Saramago, którego akcja rozgrywa się w mieście, którego wszyscy mieszkańcy w tajemniczy sposób stracili wzrok. Na planie filmu, w którego obsadzie zobaczymy także Julianne Moore, Marka Ruffalo, Danny’ego Glovera oraz Gaela Garcię Bernala, Braga ponownie spotka się z reżyserem Fernando Meirellesem.

Braga przebywa obecnie na planie filmu Repossession Mambo, w którym gra z Jude’em Law i Forestem Whitakerem. Premiera tego thrillera science-fiction, opartego na motywach powieści Erica Garcii, zaplanowana jest na 2009 rok.

Dash Mihok (Samiec Alfa). Aktora zobaczymy niedługo w filmie akcji The Punisher: War Zone, który wejdzie na ekrany w 2008 r.

Mihok odziedziczył imię po autorze kryminałów Dashiellu Hammecie. Wychowywał się w Nowym Jorku i od dziecka interesował się aktorstwem. Związany był ze znaną trupą City Kids Repertory. Przepustkę do sławy otrzymał w 1996 r., kiedy został wybrany do roli Benwolia w Romeo i Julii Baza Luhrmanna, unowocześnionej adaptacji klasycznej tragedii szekspirowskiej.

Po roli w Romeo i Julii kariera Mihoka nabrała tempa. Zagrał u Terrence’a Malicka w wielokrotnie nagradzanym filmie wojennym Cienka czerwona linia, u Wolfganga Petersena w Gniewie oceanu u boku George’a Clooneya i Marka Wahlberga, w Policji z Kurtem Russellem i Vingiem Rhamesem, w Sekcji 8 wraz z Johnem Travoltą i Samuelem L. Jacksonem, w Connie i Carli z Nią Vardalos i Toni Collette oraz w obrazie Pojutrze z Dennisem Quaidem i Jakiem Gyllenhaalem. Ostatnio Mihok zagrał także w kostiumowym thrillerze Hollywoodland z Adrienem Brody i Benem Affleckiem, w niezależnej produkcji 10th and Wolf z James Marsdenem i w filmie familijnym Firehouse Dog.

Role Mihoka w telewizji obejmują udział w fabularnym filmie biograficznym Hustle w reżyserii Pete’a Rose produkcji ESPN, gdzie wcielił się w postać Paula Janszena oraz filmy Pushing Daisies, Zaklinacz dusz, Prawo i porządek, CSI: Kryminalne zagadki Las Vegas, oraz wyprodukowany przez sieć CBS film telewizyjny Zbrodnicze zamiary. Mihok miał też stałą rolę w wyprodukowanym przez WB serialu Felicity.

Charlie Tahan (Ethan) ma dziewięć lat i mieszka w New Jersey. Debiutował na dużym ekranie rolą w filmie Train Wreck: My Life as an Idiot, w którym zagrał głównego bohatera, w wieku dorosłym odtwarzanego przez Seanna Williama Scotta, jako dziecko. Tahana można też było zobaczyć w filmie krótkometrażowym High Falls, pokazywanym w 2007 r. na festiwalu w Sundance, w którym zagrał u boku Maggie Gyllenhaal i Petera Sarsgaarda. Niedługo zobaczymy go też na ekranach w Nocach w Rodanthe, gdzie będzie partnerował Richardowi Gere i Diane Lane.

Kiedy Tahan nie pracuje na planie filmowym, lubi czytać, rysować, pływać łódką i bawić się z bratem, siostrą i przyjaciółmi.

SALLI RICHARDSON (Zoë) wraz z Denzelem Washingtonem zagrała w docenionym przez krytyków i wielokrotnie nagradzanym filmie biograficznym Antwone Fisher. Do jej innych ról w filmach fabularnych należą między innymi Pokonaj najszybszego, Posse – Opowieść o Jesse Lee, Wielka biała pięść i Księga miłości.

Richardson gra też obecnie w serial Eureka, przeboju kanału Sci-Fi Channel. Telewidzowie znają ją też z regularnego udziału w serial Sprawy rodzinne oraz z gościnnych ról w tak popularnych serialach jak Rude Awakening czy Gwiezdne wrota.