Filmy koszmar, lustro, picie

Joe Buck, młody chłopak z Teksasu, chce zostać żigolakiem w Nowym Jorku. Bierze więc swój czarny, kowbojski kapelusz, tranzystorowe radio i rusza na podbój. Na miejscu zastaje jednak zepsuty i bezlwględny świat. Poznaje jednak Rizza, emigranta, który żyje na skraju nędzy. Z czasem okaże się on, jedynym przyjacielem Bucka. Razem będą musieli walczyć o przetrwanie w wielkomiejskiej dżungli.

Emerytowany podoficer postanawia wyjaśnić okoliczności zaginięcia swego syna. Nie przypuszcza jak będzie to trudne i bolesne.

Akcja filmu rozgrywa się w dzień świętego Walentego. Grupa uczennic ze szkoły dla dziewcząt wybiera się wraz z opiekunami na wycieczkę pod Wiszącą Skałę- ogromną, tajemniczą górę, która jest lokalną atrakcją. W trakcie pobytu czwórka nastolatek - Miranda (Anne-Louise Lambert), Irma (Karen Robson), Marion (Jane Vallis) oraz Edith (Christine Schuler) postanawia przyjrzeć się miejscu dokładniej i odłącza się od grupy. Kiedy dziewczyny nie wracają na czas rozpoczynają się poszukiwania.

W życiu młodego człowieka, którego matka zginęła w muzeum w zamachu bombowym, decydującą rolę zaczyna grać słynny obraz.

Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".

Wypalony reżyser filmowy, nie ma już weny aby nakręcić kolejny film. Ucieka w świat fantazji przed przytłaczającym go otoczeniem.