Filmy film czarno-biały, portret, satyra

Po trzęsieniu ziemi w 1887 roku wyspa Goto została odcięta i zapomniana przez świat. Obecnie podlega tyranii władzy Goto III (Pierre Brasseur), który zamierza szanować tradycje wyspy i dobre obyczaje. Ale teraz jego żona, Glossia (Ligia Branice), ma romans z młodym oficerem Gono (Jean-Pierre Andréani). Oboje, szaleńczo zakochani, przygotowują się do ucieczki. Plan zawodzi z powodu Grozo (Guy Saint-Jean), prostego sługi, który również kocha Glossię. Sługa użyje tej próby ucieczki, aby osiągnąć swoje cele. Zabija dyktatora i oskarża Gono.

Tytułowe monidło to kiczowaty portret namalowany na podstawie zdjęcia ślubnego, na którym para młodych jest ubarwiana. Takim fachem trudni się Karol Pieczarkowski, domokrążca oferujący ludziom monidła. Pewnego dnia puka do drzwi Władka Kamińskiego. Trafił dobrze, w domu nie ma żony Władka, więc bez trudu namówił go na dwa monidła, mało tego: dodatkowo nieźle popił i pojadł, a Władek zapłacił mu jeszcze akonto przyszłych portretów dopiero co otrzymaną wypłatę. Oszust wymyka się w chwili, gdy do domu wraca Kamińska. Awantura na całego, na nic kwiatki, na nic przeprosiny i następna pensja. Co ich może pogodzić?